Sıfat bulmak yerine sıfatına tüküreyim demeyi tercih edeceğim patron yüzünden gitmek istiyorum.
Memleketime gidip en azından kışı daha az üşüyerek geçirip dinlenmek gitgide daha cazip geliyor.
Sevdiğim adamı düşünüyorum. Gitmek imkansız geliyor.
Sevdiğim adamı düşünüyorum. Aslında umrunda olmayacağı aklıma geliyor.
Umrunda olmayan biri yüzünden bu derdi çekmeye değer mi diye düşünüyorum. Cevap belli olsa da dilim varmıyor.
Düşündüklerim bir yana, düşünmemi dahi engelleyen diş ağrısı yüzünden 5 aydır beklenen yolculuğa çıkacak olmama bile sevinemiyorum. Sevinmek istiyorum ama bırak sevinmeyi, sevinmeyi istemeye halim yok. Hem zaten yarım gidiyorum: O yok.
Baba ocağı, ana kucağı fikri gitgide sabitleniyor.
Hem biliyorum ki; O evde benim dişim ağrımaz.