Acele

Eski, cumbalı bir rum evinden bozma; her odası farklı döşenmiş kafenin şark köşeli odasında oturuyorduk.
Yüzüne vuran güneşi hatırlıyorum, bir de gamzelerini.
Hem bence tesadüf değildi o sırada o şarkının başlaması: "Gamze gamze bir gülüver şimdi..."
Güneş yüzünde bir daha doğuyordu ve O, gamze gamze gülüyordu.
En iyi ihtimalle, dördüncü ölüşümdü.

Bütün ölümlerim sahne sahne aklımda.
İlkinde dokuz yaşındaydım mesela: "Biz taşınıyoruz" dedi.
Ne gittikleri yeri sorabildim, ne de bana yazsın diye adresimi verebildim.
Acelem vardı, arkadaşım evcilik oynamak için beni bekliyordu. Hem O da annesinin eline yapışmış, nakil işlemleri için müdürün odasına doğru gidiyordu.

Acelem vardı işte.

Yirmi yıl geçti, ben hala aceleciyim ve siz benden "hızlı olmamı" bahane göstererek korkuyorsunuz.
Bilmiyorsunuz ki ben hep böyleydim. Sadece, o günden sonra yönümü değiştirdim.